ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Υπάρχουν εμπειρίες που δεν ζητούν να ειπωθούν — ζητούν να κατανοηθούν.
Το παρόν έργο γεννήθηκε από την ανάγκη αυτή: να δώσει λόγο στο άρρητο, μορφή σε ό,τι λειτουργεί στο σκοτάδι πίσω από μια «φιλοσοφική» βιτρίνα.

Δεν πρόκειται απλώς για μια καταγγελία ή μια αφήγηση. Είναι η αποκάλυψη ενός μηχανισμού, μιας δομής που παρουσιάζεται ως χώρος αναζήτησης της αλήθειας, αλλά στην ουσία της επιδιώκει την υποταγή του ανθρώπινου νου.

Η πορεία του αναγνώστη μέσα στο έργο είναι σταδιακή — όπως ακριβώς είναι και η πορεία μέσα σε μια σέχτα: ξεκινά με μια πρόσκληση, μια φαινομενικά αθώα περιέργεια, και καταλήγει σε δέσμευση. Έτσι και εδώ, η αφήγηση ξεκινά με την Εισαγωγή, για να περάσει σε πέντε κεφάλαια που αποκαλύπτουν, βήμα-βήμα, τα στρώματα μιας κρυφής πραγματικότητας:

Κεφάλαιο 1: Η σιωπηλή αντίφαση – Όταν η φιλοσοφία συναντά τη σέχτα
Κεφάλαιο 2: Η φιλοσοφία δεν φυλακίζεται
Κεφάλαιο 3: Οι πραγματικές ιδρυτικές αρχές της Σέχτας ΝΑ
Κεφάλαιο 4: Η δομή της ΝΑ χωρίζεται σε τρεις κύκλους
Κεφάλαιο 5: Η μυστική διδασκαλία της ΝΑ εμπεριέχει Δόγματα

Η πρόθεση μου δεν είναι να δικάσω, αλλά να αποκαλύψω.
Να αποκαταστήσω την αξιοπρέπεια όσων βρέθηκαν εγκλωβισμένοι σε ένα σύστημα που αποδομεί αθόρυβα την προσωπικότητα, υποκαθιστώντας τη σκέψη με πίστη και τη φιλοσοφία με εξάρτηση.

Η έρευνα αυτή στηρίζεται τόσο σε προσωπική εμπειρία όσο και σε πλήθος μαρτυριών, ακαδημαϊκών πηγών και διεθνών ερευνών. Το βλέμμα είναι διπλό: βιωματικό και αναλυτικό, ανθρώπινο και μεθοδολογικό.

Η αποκάλυψη δεν είναι προϊόν οργής· είναι αποτέλεσμα επίμονης παρατήρησης και βαθιάς ανάγκης για κατανόηση. Στηρίζεται στη λογική πειθώ, αλλά και σε μια αμετακίνητη ηθική στάση απέναντι στην εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο.

Η οργάνωση που περιγράφεται εδώ έχει δύο πρόσωπα: το ένα δημόσιο, φιλοσοφικό, ελκυστικό — και το άλλο εσωτερικό, αυταρχικό, πειθαρχημένο στην εξουσία ενός κέντρου που διεκδικεί τον απόλυτο έλεγχο του ατόμου.
Η διάκριση αυτή δεν είναι θεωρητική· είναι υπαρξιακή. Και η αποκάλυψή της απαιτεί θάρρος — όχι μόνο για να ειπωθεί, αλλά για να αντέξει κανείς το τίμημά της.

Το έργο που κρατάτε στα χέρια σας είναι καρπός εκείνου του θάρρους.
Συνδυάζει την προσωπική μαρτυρία με την ακαδημαϊκή ανάλυση, τη λογική διερεύνηση με το ανθρώπινο βίωμα. Ενώνει τις φωνές πολλών ανθρώπων που, από διαφορετικές χώρες και διαφορετικές ζωές, βίωσαν το ίδιο μοτίβο — μια οργάνωση που μιλά για ελευθερία, ενώ χτίζει αόρατα τείχη.

Αυτή η μελέτη είναι αφιερωμένη σε εκείνους που πίστεψαν ότι αναζητούν τη γνώση και βρέθηκαν φυλακισμένοι σε μια ιδεολογία που χρησιμοποιεί τη φιλοσοφία ως προπέτασμα καπνού.
Σε όσους κατάφεραν να φύγουν — και σε όσους ακόμη δεν μπορούν.

Γιατί η γνώση, όταν φωτίζει το σκοτάδι, δεν είναι πολυτέλεια· είναι σωτηρία.

Με αυτή την πίστη, παραδίδω το παρόν έργο στο φως — με την ελπίδα ότι η αλήθεια θα γίνει ασπίδα και προσανατολισμός για όλους όσοι αναζητούν με ειλικρίνεια το νόημα και την ελευθερία.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

«Έτσι και το όνομα «Νέα Ακρόπολη»: Άκρο-πόλη, «Υψηλή Πόλη». Όλοι έχουμε μέσα μας χαμηλές πόλεις και υψηλότερες πόλεις. Έτσι κάθε άνθρωπος πρέπει να προσπαθήσει να ανέβει στα εσωτερικά του ύψη. Και αν μία ομάδα ανθρώπων κάνει το ίδιο, μπορούν να κάνουν πολύ καλό στον κόσμο, έναν κόσμο που είναι μπερδεμένος, που δεν έχει καθαρότητα στις ιδέες του. Έτσι γεννήθηκε η Νέα Ακρόπολη». Χόρχε Άνχελ Λιβράγκα Ρίτζι του απονεμήθηκε το Εθνικό Βραβείο Ποίησης της Αργεντινής το 1951, για το βιβλίο του "Λωτοί".

Μετάφραση του παραπάνω λογοτεχνικού κειμένου από την γλώσσα της πλάνης στην γλώσσα της ωμής αλήθειας: «Έτσι και το όνομα «Νεκρόπολη»: Νεκρή-πόλη, «Αξιοθρήνητη Πόλη». Όλοι έχουμε μέσα μας χαμηλές πόλεις και χαμηλότερες πόλεις. Έτσι κάθε άνθρωπος πρέπει να προσπαθήσει να ανέβει στα εσωτερικά του ύψη πέφτοντας όμως στην παγίδα που του ετοιμάζουν οι πλάνοι μας. Και αν μία ομάδα ανθρώπων πέσει στην παγίδα της οργάνωσης μας, μπορούν να κάνουν πολύ καλό στην οργάνωση. Τα θηράματα της οργάνωσης προέρχονται από έναν κόσμο που είναι μπερδεμένος, που δεν έχει καθαρότητα στις ιδέες του. Έτσι γεννήθηκε η αράχνη της Νεκρόπολης.»

Σου έχει τύχει να δίνεις τα πάντα για μια οργάνωση; Να τη στηρίζεις με εθελοντικές δράσεις και χρηματικές δωρεές, να ακολουθείς τα ιδεώδη που σου παρουσίασαν τα ηγετικά στελέχη (οι πλάνοι) και, στο τέλος, να αντιμετωπίζεις αχαριστία; Αν όχι τότε δεν έχεις μπλέξει με την Νέα Ακρόπολη! Οι πλάνοι της ΝΑ ψάχνουν για νέους για να εντάξουν στην οργάνωση τους. Όταν σου απορροφήσουν τα νιάτα, τον χρόνο και τα χρήματα, επιδιώκουν να σε απομακρύνουν, αποκαλύπτοντας τον πραγματικό τους εαυτό. Οποίος μπλέξει με την ΝΑ, κάποια στιγμή θα ακούσει την φωνή της συνείδησης του, να του λέει ότι τα έργα της είναι γεμάτα μίσος. Μόνο όποιος ακούσει αυτή τη φωνή και φύγει από τη ΝΑ θα ανακαλύψει την πλήρη αλήθεια και την πλάνη! Και όταν καταφέρεις να ξεμπλέξεις από την πλάνη της ΝΑ, σύντομα, δεν θα θυμάσαι πως τα κατάφερες ή πως επιβίωσες. Μπορεί να μην είσαι σίγουρος ότι έχεις απαλλαγεί από όλες τις δαιμονικές επιρροές της. Για ένα μόνο πράγμα θα είσαι σίγουρος: ότι δεν είσαι ο ίδιος άνθρωπος που ήσουν πριν μπλέξεις με αυτούς. Ο εγωισμός σου θα σε δυσκολέψει να δεχτείς ότι οι πλάνοι της ΝΑ σου έκαναν μεγάλο κακό. Ίσως συμβιβαστείς με το ρητό: «Οτιδήποτε δεν με σπάει με κάνει δυνατότερο». Λίγοι είναι αυτοί που αφού ξεφύγουν από την πλάνη της ΝΑ, έχουν το θάρρος να την καταγγείλουν επώνυμα.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

Η Σιωπηλή αντίφαση: Όταν η Φιλοσοφία Συναντά τη Σέχτα

Μια οργάνωση με δύο πρόσωπα

Η Νέα Ακρόπολη παρουσιάζεται ως μια σχολή φιλοσοφίας, μια κοινότητα που υπόσχεται πνευματική αναζήτηση, εσωτερική ανάπτυξη και ανώτερη κατανόηση του ανθρώπου και του κόσμου. Πίσω όμως από την προσεγμένη αυτή εικόνα, κρύβεται ένας διαφορετικός, πιο σκοτεινός μηχανισμός. Ένας μηχανισμός αυστηρής ιεραρχίας, ψυχολογικής χειραγώγησης και πλήρους υποταγής — ένας μηχανισμός που έχει περιγραφεί σε διεθνείς έρευνες, δημοσιογραφικά ρεπορτάζ και πολυάριθμες μαρτυρίες πρώην μελών.

Η αντίθεση ανάμεσα στη βιτρίνα της «φιλοσοφίας» και την πραγματικότητα της σέχτας δεν είναι απλώς εννοιολογική· είναι υπαρξιακή. Γιατί πίσω από το προσωπείο του στοχασμού, κρύβεται μια καλά δομημένη πειθαρχική δομή που ελέγχει τη σκέψη, το συναίσθημα και την ίδια την ταυτότητα του ατόμου.

Η Νέα Ακρόπολη προβάλλεται ως σχολή φιλοσοφίας στον κλασικό τρόπο, εμπνευσμένη από την Πλατωνική παράδοση και τον συγκρητισμό της Θεοσοφίας. Στην πράξη, όμως, τα μαθήματα μετατρέπονται γρήγορα σε ένα σύστημα αυστηρής πειθαρχίας και υπακοής. Όπως καταθέτουν πρώην μέλη σε διάφορες χώρες, ο ελεύθερος στοχασμός αντικαθίσταται από καθοδηγούμενη σκέψη, ενώ η «φιλοσοφία» λειτουργεί ως εργαλείο εξουσίας. Σύμφωνα με αναρίθμητες μαρτυρίες, η οργάνωση έχει στρατιωτικού τύπου ιεραρχία. Υπάρχουν βαθμίδες, όρκοι, στολές και «μυστικές τελετές» για τα μέλη που προχωρούν στις λεγόμενες Ζωντανές Δυνάμεις (FFVV). Η «πειθαρχία» θεωρείται αρετή, ενώ η αμφισβήτηση αντιμετωπίζεται ως ένδειξη αδυναμίας.

Η διεθνής σκιά μιας “φιλοσοφικής σχολής”

Σε Ισπανία, Ουρουγουάη, Αργεντινή και άλλες χώρες, έρευνες μεγάλων μέσων όπως το El País, το El Español και το VICE αποκάλυψαν ότι η Νέα Ακρόπολη λειτουργεί με αυστηρά ιεραρχική δομή, στρατιωτικού τύπου πειθαρχία και πλήρη έλεγχο επί των μελών της.

Ο δημοσιογράφος Pepe Rodríguez, στο έργο του El poder de las sectas (1997), αναφέρεται ρητά στην οργάνωση ως «παραθρησκευτικό σχηματισμό με πολιτικές αποχρώσεις». Διάφορες έρευνες (όπως του δημοσιογράφου Pepe Rodríguez και του θεολόγου Manuel Guerra) έχουν τεκμηριώσει ιδεολογικές αναφορές της Νέας Ακρόπολης ταυτόσιμες με νεοφασιστικές ιδέες. Αναφέρονται μαρτυρίες για σύμβολα, χαιρετισμούς και στολές που θυμίζουν εκείνες των SS, καθώς και δηλώσεις θαυμασμού προς ολοκληρωτικά καθεστώτα.

Η ίδια η οργάνωση αρνείται αυτούς τους συσχετισμούς, όμως τα στοιχεία που παρατίθενται από πρώην μέλη και φωτογραφικά τεκμήρια αποτελούν αδιάψευστα ντοκουμέντα, όπως και τα ψυχικά τραύματα που δημιουργεί η Σέχτα αυτή στα μέλη της. Αν λάβουμε υπόψην μας και την δήλωση του Ιδρυτή της Σέχτας αυτής JAL σχετικά με το γεγονός ότι τα μέλη της οργάνωσηε του προέρχονται από έναν κόσμο που είναι μπερδεμένος και δεν έχει καθαρότητα στην σκέψη του, τότε έυκολα μπορούμε να συμπεράνουμε ότι τα ευάλωτα άτομα που μπλέκουν με την Σέχτα αυτή είναι δύχκολο να βρούν την δύναμη να καγκείλουν την Σέχτα αυτή, όταν και άν κάποτε ξυπνήσουν και αποσυρθούν από την Σέχτα αυτή.

Η μεγαλύτερη ειρωνεία είναι ότι μια ομάδα που ισχυρίζεται πως υπηρετεί τη φιλοσοφία, στην πράξη φοβάται τη φιλοσοφική ερώτηση και δεν είναι κατάλληλη για διάλογο αφού έχει διαχωρίσει την σκέψη της σε εσωτερική αλήθεια και εξωτερικό αναγκαίο ψέμα.
Η αμφισβήτηση των δογμάτων δεν ενθαρρύνεται — απορρίπτεται ως “ασθένεια του εγώ”, πολύ περισσότερο θα κρίνουν αυτόν που αφού έχει απομακρυνθεί από την Σέχτα, δημοσιοποιεί την αλήθεια για τις μεθοδεύσεις τους.
Όπως γράφει ένα πρώην μέλος:

«Αν η Νέα Ακρόπολη ήταν αληθινή σχολή φιλοσοφίας, θα δίδασκε όλους τους στοχαστές, όχι μόνο εκείνους που εξυπηρετούν την ιδεολογική “γραμμή” της.»

Στο εισαγωγικό σεμινάριο που διαρκεί 3-4 μήνες και αποτελεί προϋπόθεση για να γίνει κάποιος μέλος, διδάσκονται επιλεκτικά κάποιοι φιλόσοφοι, πολιτικοί και θρησκευτικοί ηγέτες, ενώ ταυτόχρονα η φιλοσοφία τους διαστρεβλώνεται με σκοπό να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι "Έχετε έρθει στο σωστό μέρος όπου υπάρχουν δάσκαλοι που μπορούν να σας οδηγήσουν σε έναν μυστηριακό δρόμο εξέλιξης". Το γεγονός αυτό αποτελεί ένα πρώτο φιλτράρισμα που θα απομακρύνει τον λογικά σκεπτόμενο άνθρωπο. Η κοινωνία μας όμως αποτελείται και από ευάλωτους νέους που αντιμετωπίζουν κάποια ψυχολογικά προβλήματα γεγονός που θα τους κάνει να συνεχίσουν και να ενταχτούν στην Σέχτα τους.

Αλλά η πιο ρεαλιστική τεκμηρίωση δεν προέρχεται από τα βιβλία· προέρχεται από τους ανθρώπους. Από εκείνους που βίωσαν το εσωτερικό της εκ των έσω. Μαρτυρίες πρώην μελών —μερικές από αυτές παραθέτω στην συνέχεια— περιγράφουν ένα περιβάλλον απομόνωσης, φόβου και πλήρους ψυχολογικής εξάρτησης από την ιεραρχία της οργάνωσης.

Η Νέα Ακρόπολη λειτουργεί, με μια διττή δομή:

Έξωθεν, ως σχολή πολιτισμού, τέχνης και φιλοσοφίας.
Έσωθεν, ως πειθαρχημένη ιεραρχία που θυμίζει στρατιωτική ή μοναστική κοινότητα.

Οι “μαθητές” υποβάλλονται σε συνεχή ψυχολογική πίεση να «ανυψωθούν», να «καθαρίσουν τον εαυτό τους» από τα πάθη, και να αποδείξουν αφοσίωση στο ιδεώδες και στους “Δασκάλους”. Η αμφιβολία θεωρείται αδυναμία. Η απομάκρυνση από την ομάδα, προδοσία.

Ολόκληρη η δομή εξουσίας και λειτουργίας της Σέχτας αυτής, είναι ένα ιδεολογικό απόλυτο — θρησκευτικό, φιλοσοφικό και πολιτικό— που την έχει μετατρέψει σε όργανο ψυχολογικού ελέγχου. Η πλάνη της Νέα Ακρόπολη έχει τελειοποιήσει αυτή τη μεθοδολογία, ντύνοντας την με το ένδυμα του Πλάτωνα, του Βούδα και του εσωτερισμού.

Οι καταγγελίες από διάφορες χώρες ταυτίζονται με την δικιά μου εμπειρία και δείχνουν ένα κοινό μοτίβο: Τη συνεχής απαίτηση για «εθελοντική εργασία» προς το εσωτερικό της Σχολής και όχι σε κοινοφελείς δράσεις όπως η Σέχτα αυτή προπαγανδίζει. Τα μέλη μαθαίνουν να θεωρούν ότι κάθε ατομική ανάγκη είναι εμπόδιο στην πνευματική τους πρόοδο, ενώ κάθε ανάγκη της Σχολής είναι Ιερή. Η οικονομική αφαίμαξη συνδυάζεται με συναισθηματική εξάρτηση, που συχνά οδηγεί σε απομόνωση από την οικογένεια και τους φίλους.

Η πνευματική αποικιοποίηση του ανθρώπου, εκεί όπου η ελευθερία του στοχασμού συντρίβεται κάτω από το βάρος του δόγματος

Η φιλοσοφία, από τη φύση της, είναι διάλογος, ερώτηση, αμφισβήτηση.
Η Νέα Ακρόπολη, αντίθετα, προωθεί την υπακοή, τη δογματική πίστη και την αποδοχή μιας ανώτερης αυθεντίας (Weber, 1922· Langone, 1993· Lalich, 2004). Αυτή η αντίφαση είναι το πιο οξύ ηθικό και πνευματικό της παράδοξο.

Η επίφαση φιλοσοφίας καλύπτει μια εσωτερική δομή όπου ο μαθητής δεν καλείται να σκεφτεί, αλλά να υποταχθεί (Langone, 1993· Singer, 2003). Κι έτσι, εκεί όπου θα έπρεπε να υπάρχει ελευθερία πνεύματος, εγκαθίσταται η εξάρτηση από τον Οδηγητή· εκεί όπου θα έπρεπε να καλλιεργείται η κριτική σκέψη, εδραιώνεται ο φόβος (Lalich & Tobias, 2006).

«Μας μάθαιναν ότι η προσωπικότητα είναι κάτι που πρέπει να θυσιάσουμε, για να γίνουμε όργανα του ιδεώδους και της προσφοράς μας για αυτό».

Όταν αποφάσισα να μιλήσω δημόσια για αυτή την εμπειρία, δεν το έκανα με οργή, αλλά με ευθύνη. Είχα υπάρξει κομμάτι αυτής της οργάνωσης, είχα πιστέψει στο ιδανικό της φιλοσοφίας, είχα εμπιστευθεί ανθρώπους που νόμιζα πως επιδίωκαν το καλό.
Η έξοδος δεν ήταν απλή αποχώρηση· ήταν μακρά και επίπονη διαδικασία απελευθέρωσης (Hassan, 2016). Η προσωπικότητά μου είχε διαβρωθεί. Είχα μάθει να επιτρέπω σε άλλους να ορίζουν τη σκέψη και τις επιλογές μου — ακόμη και τα χρήματά μου (Lalich, 2004).
Όταν αποχώρησα, αντί να ζητήσω ψυχολογική βοήθεια, στράφηκα σε πνευματική καθοδήγηση. Κι εκεί, λόγω ψυχολογικά εξαρτημένης προσωπικότητας, την οποία άλλοι μου είχαν δημιουργήσει, βρέθηκα ξανά εκτεθειμένος στην εκμετάλλευση· ένας κύκλος εξουσίας που άλλαζε μορφή, αλλά όχι ουσία (Singer, 2003· Barker, 1984).

Όλα αυτά είχαν τις ρίζες τους στη δεκαετία των 17 έως 27 μου χρόνων – τα πιο ζωντανά χρόνια της ζωής μου – που τα πέρασα μπλεγμένος σε εκείνη τη δομή.
Τελικά όμως η υπέρβασή μου στο παραπάνω πρόβλημα αποδεικνύει ότι το πρόβλημα αυτό ήταν ψυχολογικά επίκτητο· αν ήταν εγγενές ή γενετικό, δεν θα μπορούσε να είχε ξεπεραστεί (Langone, 1993).

Αυτό που έζησα δεν είναι μεμονωμένο. Είναι μέρος ενός ευρύτερου μοτίβου (Barker, 1984· Lalich & Tobias, 2006). Και τούτη η εισαγωγή δεν είναι παρά ένα πρώτο βήμα προς τη δημόσια αποκάλυψη ενός συστήματος που συνεχίζει να λειτουργεί, να προσελκύει νέους ανθρώπους και να τους εγκλωβίζει πίσω από μια “φιλοσοφική” μάσκα. Η Νέα Ακρόπολη παραμένει ενεργή σε δεκάδες χώρες, συχνά με κρατική αναγνώριση ή πολιτισμικές συνεργασίες (Barker, 1984).
Σκοπός μου είναι η κατανόηση του μηχανισμού μέσω του οποίου ένα “φιλοσοφικό” κίνημα μετατρέπεται σε εργαλείο εξουσίας (Weber, 1922· Lalich, 2004). Το παρόν κείμενο αποτελεί την αρχή μιας εκτενούς έρευνας, που στηρίζεται σε προσωπική εμπειρία, μαρτυρίες πρώην μελών και δημοσιογραφικές πηγές. Το άρθρο αυτό ρίχνει φως στο φαινόμενο της πνευματικής αποικιοποίησης αυτής της σέχτας — εκεί όπου η αναζήτηση της αλήθειας συναντά τη σιωπηλή βία του δόγματος (Lalich, 2004· Langone, 1993)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2

Η φιλοσοφία δεν φυλακίζεται

Ως πρώην μέλος της Νέας Ακρόπολης, έζησα από πρώτο χέρι αυτή την αντίφαση.
Μπήκα με πίστη, αναζητώντας γνώση και εσωτερική καλλιέργεια.
Αντί γι’ αυτό, βρέθηκα σε ένα περιβάλλον όπου η προσωπικότητα έπρεπε να σβήσει, η αμφιβολία να τιμωρηθεί, η υπακοή να θεωρείται αρετή, η εθελοντική προσφορά εργασίας προς την Σέχτα να θεωρείται ανώτερη προσφορά προς το Ιδεώδες και η οικονομική εκμετάλλευση να θεωρείται ανάγκη αποδοχής από την Σέχτα τους. Έχασα χρόνια πιστεύοντας ότι υπηρετούσα ένα ανώτερο ιδανικό, ενώ στην πραγματικότητα υπηρετούσα μια ιδεολογία πλάνης μεταμφιεσμένη σε φιλοσοφία. Σήμερα, που έχω απομακρυνθεί από την Σέχτα αυτή, γράφω για να προειδοποιήσω και να βοηθήσω με τον ίδιο τρόπο που το θύμα μιας βάναυσης επίθεσης επιθυμεί την καταδίκη των κακοποιών για το καλό της κοινωνίας.

Κανένα “Ιδεώδες” δεν αξίζει αν καταστρέφει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και επιδιώκει την οικονομική αφαίμαξη του μέλους.

Και καμία “σχολή φιλοσοφίας” δεν μπορεί να ανταποκρίνεται σε πραγματικά φιλοσοφική σκέψη όταν λατρεύει τον ηγέτη μέσα από μια φασιστική δομή εξουσίας όπου ο ανώτερος έχει πάντα δίκαιο.

Η Νέα Ακρόπολη επιδιώκει να μονοπωλήσει τη σκέψη μέσα από ψέματα, πλάνη και αυταρχικές - μυστικές εσωτερικές δομές. Δεν είναι απλώς μια ψευδοφιλοσοφική υπόθεση, είναι ο ορισμός της Καταστροφικής Σέχτας.

🔶Μαρτυρίες αποστατών

Δημοσιευμένα αποσπάσματα από πρώην μέλη περιγράφουν μυητικές δοκιμασίες, τελετές με όρκους μπροστά σε σύμβολα, και δοκιμασίες ως προϋπόθεση ένταξης στις ΖΔ, που στόχευαν στην αποδόμηση του ατομικού ψυχισμού πριν την «αναδόμηση» της προσωπικότητας του υποψήφιου μέλους. Πολλές εκτενής μαρτυρίες που δημοσιεύτηκαν σε διάφορα ρεπορτάζ παρουσιάζουν την περιγραφή ανθρώπων που είχαν την εμπειρία μιας πολύχρονης εμπλοκής με την Σέχτα αυτή, την απομόνωση από την οικογένεια και την ανάγκη ψυχολογικής αποκατάστασης μετά την αποχώρηση.

🔶 Μαρτυρία από Ουρουγουάη

Άρθρο του El País Uruguay με τίτλο «Denuncian ‘secta paramilitar y esotérica’ en Pocitos pero sus directores dicen que es escuela de filosofía» EL PAIS. Το άρθρο βασίζεται σε μαρτυρίες πρώην μελών της Νέας Ακρόπολης στην Ουρουγουάη (κυρίως Daniella Scuadroni και “Martín” και άλλοι) και δίνει μια σειρά καταγγελιών εναντίον της οργάνωσης. Οι μαρτυρίες είναι συγκλονιστικές — το άρθρο παρουσιάζει ανθρώπους που περιγράφουν με λεπτομέρεια την εσωτερική ζωή της ομάδας:

όρκος (κείμενο μνήμης) αφοσίωσης και πίστης προς τις “Fuerzas Vivas” (Εσωτερικές Δυνάμεις) της ΝΑ. EL PAIS
χρήση συμβόλων, στολών και τελετών με αισθητική παραστρατιωτική / ομοιότητες με παραστρατιωτικές / εθνικιστικές ομάδες. EL PAIS
δοκιμασίες εισόδου που μπορεί να περιλαμβάνουν περιπτώσεις όπου το άτομο βρίσκεται γυμνό, με καλυμμένα μάτια, σιωπή, απομόνωση, παραμονή σε νερό ή στο χώμα, ή άλλες τελετουργικές δοκιμασίες που προκαλούν φόβο ή δυσφορία. EL PAIS
Οι περιγραφές των δοκιμασιών, του τρόπου ένταξης, της χρήσης συμβόλων, του στολισμού / στολών, των τελετών, της αίσθησης της αφοσίωσης — όλα αυτά βοηθούν στην κατανόηση του πώς λειτουργούν “πίσω από τη βιτρίνα”.
πίεση σε προσωπικό επίπεδο: να αποκόψει σχέσεις με φίλους/οικογένεια˙ καθοδήγηση για ντύσιμο, εμφάνιση, συμπεριφορά˙ έλεγχος προσωπικών ελευθεριών. EL PAIS
οικονομική συνδρομή (“diezmo”), δωρεές, εθελοντική εργασία με απαιτήσεις χρόνου. EL PAIS
ισχυρισμοί ότι όσοι θέλουν να φύγουν αντιμετωπίζουν ψυχολογικές / συναισθηματικές δυσκολίες, φόβο για “τι θα γίνει αν φύγω”, δυσκολία αποχώρησης. EL PAIS

🔶 2 Μαρτυρίες από το Μεξικό

1️⃣ Η μαρτυρία του Juliano: Μια εσωτερική ματιά στη “στρατιωτικοποιημένη αίρεση”

Ανάμεσα στις πολυάριθμες μαρτυρίες πρώην μελών της Νέας Ακρόπολης, ιδιαίτερη βαρύτητα έχει εκείνη του Juliano, πρώην μέλους από το Μεξικό, η οποία δημοσιεύθηκε το 2021 στο ιστολόγιο nuevaacropolissecta.blogspot.com.
Η μαρτυρία του αποτελεί μία από τις πιο αναλυτικές και αξιόπιστες περιγραφές της εσωτερικής ζωής της οργάνωσης, αποκαλύπτοντας με λεπτομέρεια μηχανισμούς πειθαρχίας, χειραγώγησης και ελέγχου.

1. Από τη φιλοσοφία στην υποταγή

Ο Juliano εντάχθηκε στη Νέα Ακρόπολη μέσα από το ενδιαφέρον του για τη φιλοσοφία και την αναζήτηση νοήματος.
Σύντομα όμως ανακάλυψε ότι πίσω από το “φιλοσοφικό” προφίλ υπήρχε μια ιεραρχική, δογματική και αυταρχική δομή, όπου η αμφισβήτηση απαγορευόταν και η υπακοή παρουσιαζόταν ως ύψιστη αρετή.

2. Στρατιωτική πειθαρχία και λατρεία του ηγέτη

Η καθημερινή ζωή, σύμφωνα με τον ίδιο, θύμιζε παραστρατιωτική οργάνωση.
Οι τελετές, οι στολές, οι όρκοι πίστης και η χρήση όρων όπως Fuerzas Vivas (“Ζωντανές Δυνάμεις”) ενίσχυαν το κλίμα στρατιωτικής πειθαρχίας.
Ο “Παγκόσμιος Διευθυντής” θεωρούνταν σχεδόν υπεράνθρωπη μορφή, και η υπακοή σε αυτόν ήταν απόλυτη. Ο Juliano περιγράφει ότι πολλές φορές τα μέλη χαιρετούσαν στρατιωτικά και εκτελούσαν “τελετές υπακοής”.

3. Συναισθηματική και κοινωνική απομόνωση

Σταδιακά, τα μέλη αποκόπτονταν από την οικογένεια και τον κοινωνικό τους κύκλο, θεωρώντας ότι ο “έξω κόσμος” είναι “παρακμιακός” ή “ανίερος”.
Η απομόνωση αυτή οδηγούσε στην πλήρη εξάρτηση από την οργάνωση, που γινόταν το μοναδικό πλαίσιο ζωής, εργασίας και ταυτότητας.

4. Εργασιακή και οικονομική εκμετάλλευση

Ο Juliano καταγγέλλει ότι υπήρχε πίεση για οικονομικές εισφορές και “εθελοντική εργασία”, που όμως ήταν στην πράξη υποχρεωτική.
Τα μέλη έπρεπε να προσφέρουν χρόνο, εργασία και χρήμα “για το ιδεώδες”, ενώ όσοι δυσφορούσαν χαρακτηρίζονταν “αδύναμοι” ή “ανώριμοι”.

5. Εσωτερική βία και ψυχολογικός έλεγχος

Η πειθαρχία, σύμφωνα με τον Juliano, συντηρούνταν με φόβο, ταπείνωση και ψυχολογική πίεση.
Οι ηγέτες χρησιμοποιούσαν “δοκιμασίες” και “τελετές μύησης” που στόχο είχαν να σπάσουν την προσωπικότητα του μέλους και να επιβάλουν απόλυτη υποταγή.
Η οργάνωση προωθούσε την ιδέα του “υπερανθρώπου”, δανεισμένη από νεοφασιστικές ερμηνείες της θεοσοφίας, κάτι που έχει επισημανθεί και σε άλλες μαρτυρίες.

6. Διώξεις και απειλές μετά την αποχώρηση

Μετά την αποχώρησή του, ο Juliano έγραψε το βιβλίο “El Gran Engaño” (“Η Μεγάλη Απάτη”), στο οποίο περιγράφει λεπτομερώς την εμπειρία του.
Όπως καταγγέλλει, η Νέα Ακρόπολη επιχείρησε να τον εκφοβίσει και να τον φιμώσει, μέσω απειλών, διαδικτυακών επιθέσεων και νομικών πιέσεων.

7. Το προσωπικό και συλλογικό τίμημα

Ο Juliano καταλήγει λέγοντας πως η Νέα Ακρόπολη καταστρέφει την προσωπικότητα και τη συναισθηματική αυτονομία των μελών της, μετατρέποντάς τα σε πειθήνια όργανα ενός συστήματος που μιμείται τις δομές ολοκληρωτικών κινημάτων.
Η εμπειρία του, τονίζει, τον δίδαξε πως “καμία πνευματική πορεία δεν αξίζει αν βασίζεται στον φόβο, στη σιωπή και στην απώλεια της ελευθερίας”.

2️⃣ Το άρθρο “El hombre que escapó de Nueva Acrópolis” στο VICE παρουσιάζει την ιστορία ενός άνδρα, «», που ισχυρίζεται ότι πέρασε σχεδόν δέκα χρόνια ως επικεφαλής ασφαλείας σε μια ομάδα της Νέα Ακρόπολη, και που τελικά «δραπέτευσε». Οι συγγραφείς παραθέτουν: Πως υπήρξε εκπαίδευση παραστρατιωτικού τύπου, δοκιμασίες σε σπήλαια, μπάνια με ψυχρό νερό, πιστολέτες και υπακοή. Ότι “οι υψηλόβαθμοι” ζητούσαν αφοσίωση και ότι υπήρχε ο όρκος των Fuerzas Vivas (οι Εσωτερικές Δυνάμεις) με συμβολικές τελετές και χαιρετισμό «παρόμοιο με ρωμαϊκό / ναζιστικό». Ότι υπήρξαν συνθήκες οικονομικής καταπόνησης, αδιαφάνειες σε πληρωμές / αποδείξεις, και ότι πολλοί πόροι εξαντλούνταν από τα μέλη. Ότι αποστάτησε από την Σέχτα αυτή, δέχονταν απειλές, πίεση ή εκφοβισμό. Ότι το νομικό σύστημα στο Μεξικό είναι αδύναμο να αντιμετωπίσει τέτοιες συλλογικότητες, λόγω νομοθετικών κενών (π.χ. ο νόμος για θρησκείες / cultos είναι “χαλαρός”). Το άρθρο χρησιμοποιεί συνεντεύξεις, προσωπικές μαρτυρίες και περιγραφές δράσεων/infiltration (εισβολή) ως ρεπορτάζ — ερευνητικό journalism:

Εμβάθυνση / μαρτυρία από μέσα
Η ιστορία του Esteban προσδίδει ζωντάνια και πειστικότητα — δεν είναι απλώς θεωρητική κριτική, αλλά αφήγηση ανθρώπου που ισχυρίζεται ότι έζησε από μέσα τις πρακτικές της οργάνωσης.
Υποστήριξη από έρευνα και αναφορών
Το άρθρο δένει τη μαρτυρία με αναφορές σε εκθέσεις, κυβερνητικούς ελέγχους (π.χ. Miviludes στη Γαλλία), με στοιχεία ότι η οργάνωση έχει τεθεί υπό παρακολούθηση ή ότι υπάρχουν νομικές / δημόσιες καταγγελίες. (π.χ. “el Informe Cottrell del Parlamento Europeo” και “Acta 2468 de la Asamblea Nacional Francesa”) VICE
Προσπάθεια έρευνας στο πεδίο
Το άρθρο δεν μένει σε μακρόλογα αλλά επιχειρεί “διείσδυση” — οι συντάκτες προσπάθησαν να εισέλθουν στην οργάνωση ως “νέα μέλη” ώστε να διαπιστώσουν πρακτικές που δεν είναι ορατές εξωτερικά. VICE
Αναφορά σε πολλές διαστάσεις κατήχησης
Το άρθρο δεν επικεντρώνεται μόνο σε μία μορφή πίεσης, αλλά καλύπτει ψυχολογικό έλεγχο, οικονομική εκμετάλλευση, κοινωνικό έλεγχο, συνειδησιακή πειθαρχία — δηλαδή μια ολιστική προσέγγιση της εμπειρίας από πρώην μέλος.

🔶 Μαρτυρία από την Χιλή

Δημοσίευση της ομάδας "Κατά Νεοφασιστών και Παραστρατιωτικών". Καταγγελία για τις αιρέσεις προς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Μαρτυρία υπό έρευνα. Κείμενο προσαρμοσμένο για καλύτερη κατανόηση.

Χιλή, 02/03/2008 : 3:00:58
"Πέρασα 9 χρόνια από τη ζωή μου στη Nueva Ακρόπολη, και φυσικά είναι αίρεση. Όπως λέει ο Π., στην αρχή όλα είναι πολύ ωραία, σου διδάσκουν αξίες και σε κάνουν να συνειδητοποιήσεις τα θεμελιώδη στοιχεία του «Ακροπολιτικού Ιδανικού» αλλά τα προβλήματα έρχονται αργότερα. Στο τέλος του εισαγωγικού μαθήματος (διαρκεί περίπου 4 μήνες) σου δίνουν την επιλογή να συνεχίσεις ως μέλος ή όχι. Δυστυχώς επέλεξα να συνεχίσω. Αφού ενταχτείς στην σχολή φιλοσοφίας της ΝΑ ακολουθεί μια ατέρμονη πορεία «φιλοσοφίας», η οποία δεν είναι δίκαιη, καθώς είναι αντίθετη με το αυτοπροσδιοριζόμενο όραμα του για συγκριτική μελέτη και έρευνα όλων των φιλοσοφικών ρευμάτων και δεν υπάρχει ποτέ δικαίωμα ένστασης ή αμφισβήτησης, ούτε υπάρχει καμία διάθεση να μελετηθούν οι πηγές αυτών που διδάσκουν. Επιπλέον, μελετούν μόνο φιλόσοφους που ταιριάζουν στο δικό τους «ιδεαλιστικό» μοτίβο -όχι ελεύθεροι στοχαστές. Αν ήταν αληθινή φιλοσοφική σχολή -όπως ισχυρίζονται- δεν θα έπρεπε να μελετήσουν όλους τους φιλοσόφους (συμπεριλαμβανομένων υπαρξιστών και αναρχικών) και όχι μόνο αυτούς που είναι κατάλληλοι για «πλύση εγκεφάλου»;

Προφανώς, δεν είναι όλα άσχημα σε μια αίρεση, αφού δημιουργούνται πολύ ιδιαίτεροι δεσμοί με τους άλλους σεχταριστές όμως είναι σαν ένα κλαμπ που βασίζεται στη βία και την εξουσία. Και ναι, ο στόχος της Νέας Ακρόπολης δεν είναι η φιλοσοφία όπως λένε, αλλά η επέκταση και η ανάπτυξη της, το να έχει περισσότερα μέλη η σχολή. Ο JAL είπε «φέρτε μέλη» και αυτό φάνηκε στα «συμβούλια», που είναι εβδομαδιαίες συνελεύσεις της Διοίκησης με τους γραμματείς (μεσαίους διευθυντές), στους οποίους υπήρχε πραγματική αγωνία για στρατολόγηση μελών, είτε ήταν ενήλικες, είτε έφηβοι, είτε ακόμα και παιδιά.

Παράλληλα με την κατήχηση όπου διδάσκεται να περιφρονείς τον κόσμο, τον υλισμό και οτιδήποτε "μη Ακροπολιτανικό" υπάρχει ο «εθελοντισμός», όπου πρέπει να κάνεις κάθε είδους αγγαρεία (απλήρωτα φυσικά) για «το ιδεώδες». Αυτές οι δουλειές κυμαίνονται από καθαριότητα, τήρηση βιβλίων, να βγεις στους δρόμους κολλώντας αφίσες ή πουλώντας περιοδικά και είναι όλο και πιο απαιτητικές όσον αφορά την αφοσίωση στη «σχολή». Επίσης σε πιέζουν συνέχεια να κάνεις δωρεές γιατί λένε ότι η σχολή δεν έχει άλλους οικονομικούς πόρους.
Οι υλικές απολαύσεις απαγορεύονται όπως και ο ευδαιμονισμός, ενώ συνέχεια επιδιώκεται ο εθελοντισμός, οι χρηματικές και υλικές δωρεές και η προσφορά στην σχολή (ΝΑ).

Μία από τις φράσεις του JAL ήταν: «… οι φίλοι, τα παιδιά, η οικογένεια και η δουλειά πρέπει να θεωρούνται αδυναμίες με τις οποίες μπορεί κανείς να ζήσει και να ξεπεράσει». Το πρόβλημα είναι ότι αν κάποιος είναι πεπεισμένος και πιστεύει αληθινά σε αυτό που διδάσκεται, προσκολλάται όλο και περισσότερο στην ομάδα μέχρι να παγιδευτεί.
Την εποχή που ήμουν εκεί, οι δοκιμασίες που μου όρισε ο αρχηγός των ΖΔ- γραμμένες σε ένα κομμάτι χαρτί ήταν να σηκώνομαι πολύ νωρίς κάθε μέρα, να τακτοποιώ το δωμάτιο και να πετάω ό,τι δεν είναι χρήσιμο, να μην βγαίνω ποτέ από το σπίτι αν δεν είμαι ντυμένος με κουστούμι και γραβάτα και να φτιάξω στο σπίτι μου το σύμβολο της Νέας Ακρόπολης, που τότε ήταν ένας αετός που κρατά ένα τσεκούρι μια δάδα και ένα φτερό (η Ντέλια αργότερα διέταξε να το αποκρύψουν το σύμβολο αυτό προς το κοινό γιατί ήταν προφανώς ναζιστικό).
Μετά λοιπόν από την κατήχηση, την εθελοντική προσφορά και την οικονομική αφαίμαξη μου δόθηκε η επιλογή να συνεχίσω στις ΖΔ. Τότε με ενδιέφερε πολύ η «Μύηση» και για αυτό στην συνέχεια διδάχτηκα μαθήματα σχετικά με την ύπαρξη των ΖΔ (Ζωντανών Δυνάμεων) FFVV ή , που περιλαμβάνουν τους τρεις Λόγους της Θεοσοφίας: 1. τις Δυνάμεις Ασφαλείας ή Σώμα Σιγουριάς , 2. τις γυναικείες ταξιαρχίες (BF) ή Γυναικείο Σώμα (ΓΣ) και 3. τις αντρικές ταξιαρχίες εργασίας (BM) ή Αντρικό Σώμα Εργασίας (ΑΣΕ), και σου λένε ότι αν δουλέψεις σκληρά και περάσεις τις προβλεπόμενες δοκιμασίες, μια μέρα ο αρχηγός και η Εθνική Διοίκηση θα σε δεχτεί ως μέλος σε αυτές. Υπάρχουν "τελετουργικοί όρκοι" και «δοκιμασίες» που αποτελούν το ύψος της «πλύσης εγκεφάλου», μέσω της οποίας χειραγωγείται η προσωπικότητα του μαθητή με το πρόσχημα της «μύησης» του. Γίνεται πολύς λόγος για τον «υπεράνθρωπο και τον υπάνθρωπο» και αν ενταχθείς στις ΖΔ ξεκινά ο δρόμος προς τον υπεράνθρωπο. Αφού περάσεις τις δοκιμασίες και δώσεις τους καθιερωμένους όρκους, σου δίνεται το δικαίωμα να μπείς στους ναούς που κάθε παράρτημα κρύβει στις εγκαταστάσεις του και να συμμετέχεις στις τελετές του σώματος που εντάχτηκες. Έτσι άρχισα να συμμετέχω σε τελετές όπου υπάρχουν ειδικές στολές, λάβαρα και μάσκες. Αν κάποιος ήθελε να φύγει από τις ΖΔ, τον πίεζαν με κάθε δυνατό τρόπο για να μην το κάνει και θυμάμαι ότι αν κάποιος έφευγε απότομα ή «ατιμωτικά», τότε γινόταν τελετή με τις φωτογραφίες και τα αντικείμενα του ατόμου με τον πέλεκυ και καίγονταν, για να πέσει πάνω του η «Ακροπολίτικη κατάρα», που είναι μύθος σύμφωνα με τον οποίο όλοι οι λιποτάκτες της Νέας Ακρόπολης θα διώκονταν από τον Αιγύπτιο θεό Tutu- 'ενας θεός προστάτης που κρατά τους εχθρούς σε απόσταση και σχετιζόταν με την μαύρη μαγεία ενώ απεικονίζεται ως ένα λιοντάρι που περπατάει με κεφάλι ανθρώπου, μεγάλα φτερά και ένα φίδι για ουρά.
Επιπλέον, η δομή της Νέας Ακρόπολης είναι πυραμιδική και μετά τις ΖΔ -που είναι σαν την εσωτερική ομάδα για τους χρήσιμους ηλίθιους- υπάρχουν βαθύτερα εσωτερικοί κύκλοι που είναι όλο και πιο απαιτητικοί και φανατικοί, όπως οι άξονες, οι διπλοί πέλεκυς και αλυσίδες, το τάγμα του πύρινου σπαθιού και δεν ξέρω τι άλλο, γιατί έφτασα μόνο στο επίπεδο του πελεκυφόρου και με έκαναν ξεκάθαρα να ορκιστώ πίστη και τυφλή υπακοή στη «σχολή».
Σου λένε επίσης πώς να μιλάς, πώς να κινείσαι και πώς να ντύνεσαι. Ο JAL ήταν εξαιρετικά αντίθετος στα τζιν, ειδικά αυτά με σκισίματα, και οι γυναίκες απαγορεύεται να φορούν παντελόνια. Όπως είπε: «οι ιππότες με κουστούμι και γραβάτες, οι ντάμες με φούστες».
Και τέλος, μια μέρα που περίμενα για να μπω στο ναό ΖΔ για τις καθιερωμένες τελετές (σε κάθε παράρτημα υπάρχουν μυστικοί ναοί για τα μέλη των ΖΔ) ένας πολύ υψηλόβαθμος ηγέτης που εργαζόταν στο «Ινστιτούτο Μίδας» μου είπε: «Ο Χίτλερ έκανε λάθος, εξαπέλυσε την επίθεση πολύ γρήγορα και δεν ήξερε να καλυφθεί καλά, για αυτό και ηττήθηκε, αντίθετα πάμε βήμα βήμα και ξέρουμε να περιμένουμε».
Αυτή η δομή (Νέα Ακρόπολη) τρέφεται με ανθρώπους που μεταγγίζουν την ζωή τους στο μεγάλο σώμα του ιδεώδους, στη μεγάλη της Ψυχή, για να τους μετατρέψει σε κάποιο βαθμό σε υπεράνθρωπους. Η προσωπικότητα πρέπει να μείνει πίσω. Αυτός είναι ο επώδυνος Νόμος. Πιστεύουν ότι την προσωπικότητα πρέπει να την απαρνηθούμε γιατί θα την μαζέψει μια μέρα κάποια δομή ύαινας που τρέφεται με πτώματα».

🔶 Μαρτυρία από την Ισπανία: η εμπειρία της “Ana”

Παρακάτω παρατίθενται τα σημαντικότερα σημεία από την εμπειρία της Ana, πρώην μέλους της ΝΑ στην Ισπανία, όπως τα δημοσίευσε το El Español. Αυτά φωτίζουν τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν ορισμένες ιδρυτικές αρχές στην πράξη — και πώς αυτές αποκτούν πολλές φορές μια πιο σκοτεινή όψη.

Δοκιμασία του παγωμένου νερού.
Η Ana λέει πως την πήραν τυφλωμένη, την μετέφεραν σε βουνό, της είπαν να βγάλει όλα τα ρούχα — ακόμα και τα εσώρουχα — και να μπει σε έναν παγωμένο ποταμό ή καταρράκτη (σε χειμωνιάτικο περιβάλλον, με πάγο), να μείνει εκεί μέχρι το στήθος της ή μέχρι το λαιμό, μέχρι να της πουν να βγει. Μετά την εξέταση, της έδωσαν ζεστό ρόφημα διότι κινδύνευε με υποθερμία. EL ESPAÑOL+2EL ESPAÑOL+2
Ψυχολογική πίεση και έλλειψη προσωπικού ελέγχου
- Μετά από τη δοκιμασία του παγετού, της κάλυψαν ξανά τα μάτια, τη σπρώχνανε, την έβριζαν, την “ταρακούναγαν” (“zarandearme entre varias personas”). EL ESPAÑOL+1
- Της έκαναν να κρατήσει σχοινί και να το ακολουθεί με απόλυτη εμπιστοσύνη, χωρίς να βλέπει, “σαν να πετάει από κάποιο γκρεμό”. EL ESPAÑOL
Δοκιμασία των σφαλιάρων (bofetadas)
- Δύο κοπέλες έβαλαν η μία απέναντι στην άλλη και τους έκαναν σφαλιάρες με όλη τη δύναμη, χωρίς να επιτρέπεται να δείξουν πόνο ή να κουνήσουν το πρόσωπο. Έπρεπε να αντέξουν έως ότου οι υπεύθυνοι λένε “basta” (“στάσου”). Η Ana λέει ότι μετά από μερικές σφαλιάρες αισθάνθηκε το πρόσωπο της μουδιασμένο. EL ESPAÑOL+1
Τελετές εισδοχής και συμβολισμοί
- Μετά τις δοκιμασίες, η Ana εντάχθηκε σε μια τελετή στην οποία πέρασε ανάμεσα από “σε σειρά” ανθρώπους, μπήκε σε μια διαμορφωμένη «σπηλιά» με φώτα, έκανε προσευχή στην Isis, και στην τελετή της υποδοχής την αγκάλιασαν, της είπαν πόσο δύσκολο ήταν το πέρασμα. EL ESPAÑOL+1
- Υπάρχει επίσης αναφορά σε ορκωμούς, σε χρήση χαιρετισμών με το χέρι ψηλά («¡Ave!»), συμβολισμών όπως το “Αετός Ηλιακός” (Águila Solar), έμβλημα φανταστικό / διακοσμητικό που όμως έχει σαφή συμβολική δύναμη στην τελετή. EL ESPAÑOL+1
Συμβολική ένδυση / Διαχωριστικά σώματα
- Εντός των “Fuerzas Vivas” («Ζωντανές Δυνάμεις» / κύκλος εσωτερικών), υπάρχουν διακριτά σώματα: το Σώμα Ασφαλείας (camisas negras – μαύρες πουκάμισες), οι αντρικές ταξιαρχίες (camisas pardas – καφέ πουκάμισες), και οι γυναίκες (με φούστα, μπλε σακάκι, πουκάμισα άσπρα, μαντήλες / ειδικές στολές σε ορισμένες τελετές). EL ESPAÑOL+1
Οικονομική επιβάρυνση και εθελοντισμός ως μέσο ελέγχου
- Υπήρχε μηνιαίο τέλος (≈ 50 ευρώ), αλλά πέρα από αυτό πολλές “συνδρομές” για τελετές, χρήση των εγκαταστάσεων, για εορτασμούς. EL ESPAÑOL
- Εργασία κάθε είδους – καθαριότητα, πωλήσεις (π.χ. σάντουιτς), βοήθεια σε εκδηλώσεις, δουλειές εκτός και εντός της οργάνωσης – με ωράρια που απορροφούσαν σχεδόν όλο τον ελεύθερο χρόνο της Ana. EL ESPAÑOL+1
Ψυχολογική επίπτωση και αποξένωση

Με την πάροδο των χρόνων, η Ana ένιωθε “ότι δεν αξίζει τίποτα”. Αναγνώρισε ότι υπέστη ψυχολογικό κακομεταχείριση από τους διευθυντές, που δεν ήταν μεμονωμένο περιστατικό αλλά συστηματικά εφαρμοζόμενο σε όποιον είχε “αμφιβολίες” ή ήθελε να αντιδράσει. EL ESPAÑOL
Απομάκρυνση από οικογένεια, φίλους — σχεδόν πλήρης αποκοπή από ό,τι δεν ήταν μέρος της οργάνωσης. EL ESPAÑOL+1

🔶 Μαρτυρία από Ελλάδα. Η Μαρτυρία του Γιάννη Γαραντζωτή (Πρώην διευθυντής της ΝΑ Θεσσαλονίκης, συγγραφέας του βιβλίου «Το Ξεσκέπασμα της Απάτης»).

Ο Γιάννης Γαραντζωτής, ένα από τα ανώτερα στελέχη της ΝΑ στην Ελλάδα, περιγράφει: «Από την πρώτη στιγμή που έγινα μέλος εργάστηκα με όλη μου την ψυχή… Αργότερα έγινα ένας από τα τέσσερα ανώτερα στελέχη. Όταν κατάλαβα τι πραγματικά ήταν η ΝΑ, ένιωσα ότι χρωστούσα ένα χρέος: να ενημερώσω τους ανθρώπους που είχα επηρεάσει.».

Σημεία από τη μαρτυρία του όπου περιγράφεται με ανατριχιαστική σαφήνεια:

Απόλυτη αφοσίωση: τα μέλη εκπαιδεύονται να θυσιάζουν τα πάντα για την «Αποστολή».
Ρατσιστικές διδασκαλίες: Ο ιδρυτής Jorge Ángel Livraga υποτιμά ομοφυλόφιλους, ναρκομανείς και «κρυφούς εγκληματίες», εξισώνοντάς τους. Στο βιβλίο του με τίτλο Σπόροι Φωτός γράφει: "Ο πραγματικός καλλιτέχνης είναι ένα είδος Ιερέα και όχι ένας τοξικομανής, ένας ομοφυλόφιλος ή ένας κρυφός εγκληματίας που αντί να μας σκοτώσει με τα τόξα του, μας σκοτώνει με τις χορδές του".
Αυταρχική ιεραρχία: Η ΝΑ διοικείται «ελέω Θεού» από απόλυτο ηγεμόνα και τους «πελεκυφόρους».
Αντιφατικά δόγματα: Ενώ μιλούν για «παγκόσμια αδελφότητα χωρίς διακρίσεις», επιβάλλουν αυστηρές ιεραρχικές και φυλετικές διακρίσεις.
Ιδεολογικές Ρίζες: Θεοσοφία, Φασισμός και Νεοναζισμός: Εχουν ρίζες στη θεοσοφία της Έλενας Μπλαβάτσκυ, ισχυρίζονται ότι ο πυρίνας της ΝΑ πορεύεται στο ίδιο πνεύμα με την εσωτερική σχολή της Θεοσοφικής Εταιρείας η οποία ήταν μυστική για το ευρύ κοινό, Στην δικιά τους μυστική σχολή διατηρούν φασιστικά και ναζιστικά σύμβολα και πρακτικές. Ο διπλός πέλεκυς (fasces) — σύμβολο του φασισμού — αποτελεί έμβλημα της ΝΑ. Στολές, περιβραχιόνια και τελετουργικές πομπές παραπέμπουν σε φασιστική αισθητική. Οι «πελεκυφόροι» θυμίζουν στρατιωτικούς αξιωματούχους. Η διδασκαλία περί Άριας φυλής αναπαράγει ναζιστική ρητορική «ανώτερων Φυλών». Η οργάνωση θεωρεί τον εαυτό της ως πνευματική ελίτ που θα καθοδηγήσει την «αναγέννηση του κόσμου» — δοξασία ταυτόσημη με εκείνη του ναζισμού για την ανώτερη φυλή.
Σχέσεις με Δικτατορικά Καθεστώτα:Ο ιδρυτής Livraga υπήρξε υποστηρικτής του δικτάτορα Αουγκούστο Πινοτσέτ στη Χιλή. Η ΝΑ όχι μόνο επιτρεπόταν να λειτουργεί κατά τη διάρκεια του καθεστώτος του, αλλά και ευνοήθηκε, όταν άλλες οργανώσεις έκλεισαν. Αυτό καταδεικνύει τη συμβατότητα της ΝΑ με αυταρχικές εξουσίες και την αντιδημοκρατική της φύση.
Η Εσωτερική Ζωή ενός Κατευθυνόμενου Μέλους: Στην αρχή διδάσκεται «συγκριτική φιλοσοφία», αλλά σταδιακά μετατρέπεται σε πλύση εγκεφάλου. Η προβληματική ιδεολογία τους όμως μπορεί να εντοπιστεί από την πρώτη στιγμή που θα έρθει κάποιος σε επαφή μαζί τους: "Η προσπάθεια που καταβάλουν για να σε πείσουν για τις ιδέες τους, μέσα από τα μαθήματα που κάνουν δεν στηρίζεται σε βιβλιογραφία σύμφωνα και με την άποψη του πρώην διευθυντή της ΝΑ Θεσσαλονίκης ο οποίος καταγγέλλει μεταξύ άλλων: "Η λέξη «βιβλιογραφία» τους είναι άγνωστη. Όταν παρακολουθεί κάποιος το εισαγωγικό σεμινάριο, το οποίο κρατάει περίπου τρεις μήνες, θα πάρει ένα μεγάλο όγκο σημειώσεων με πάρα πολλές γνώσεις αλλά με καμία παρουσίαση βιβλιογραφίας που να αποδεικνύει το αληθές των γνώσεων. Έτσι, όσοι τους πλησιάσουν και είναι λίγο ψαγμένοι θα διαπιστώσουν την ύπαρξη ενός μεγάλου αριθμού ιστορικών μυθοπλασιών, οι οποίες όπως είναι φυσικό οδηγούν και σε λάθος συμπεράσματα, ή καλύτερα σε ψευτοαποδείξεις αυτών που διδάσκουν." Γιάννης Γαραντζιώτης

Καλλιεργείται ενοχή και φόβος: όποιος αμφισβητεί, θεωρείται ανεπιθύμητος. Όταν ένα μέλος αποχωρήσει, συκοφαντείται και αποκηρύσσεται δημόσια, για να τρομοκρατηθούν οι υπόλοιποι.
Τα μέλη εργάζονται αμισθί ή παραδίδουν μεγάλο μέρος του εισοδήματός τους. Ταυτόχρονα υπάρχει απομόνωση από οικογένεια και φίλους, τιμωρίες και πρόστιμα για όποιον δεν υπακούει ή δεν πληροί «στόχους», καταστροφή της προσωπικότητας: οι άνθρωποι μετατρέπονται σε «ρομπότ υπακοής».
Η «πολιτιστική μάσκα» λειτουργεί ως εργαλείο κοινωνικής αποδοχής της ΝΑ και στρατολόγησης νέων μελών. Ένα άλλο παραμύθι της ΝΑ είναι η κοινωνική και πολιτιστική της δράση. Για να δούμε τι πραγματικά γίνεται. Το μέσο μέλος της ΝΑ ξοδεύει περίπου 20 ώρες την εβδομάδα εκεί, με τα νέα μέλη περίπου 10 ώρες και τα παλιά πάνω από 30. Σε ένα παράρτημα περίπου 50 ατόμων έχουμε 50 άτομα επί 20 ώρες επί 7 ημέρες = 7000 ώρες την εβδομάδα. Από αυτές τις ώρες πόσες είναι αφιερωμένες σε εθελοντική δράση για την προσφορά στην κοινωνία; 8-10 ώρες περίπου. Πόσες ώρες αφιερώνονται σε πολιτιστικές εκδηλώσεις; πάλι 8-10 ώρες περίπου. Συνεπώς λιγότερο από το 1% της προσπάθειας της ΝΑ. Πολύ απλά είναι μία βιτρίνα για να έχουν να παρουσιάζουν ότι προσφέρουν." Συνεπώς η ΝΑ προβάλλει εθελοντικές και πολιτιστικές δράσεις, αλλά αυτό είναι μόνο το εξωτερικό της πρόσωπο, για να "ρίξει στάχτη στα μάτια" και σύμφωνα με υπολογισμούς αυτές αποτελούν λιγότερο από το 1% των δραστηριοτήτων της. Το υπόλοιπο 99% αφορά: Προσηλυτισμό, Εσωτερική κατήχηση, Πειθαρχία και έλεγχο μελών, Εθελοντισμό με προσφορά δωρεάν εργασίας στις εσωτερικές δομές της Σέχτας αυτής, Οικονομική ενίσχυση της ηγεσίας.
Ο αποχωρώντας από την οργάνωση, το πρώην μέλος που για αυτούς "σπάει" δέχεται πιέσεις να μην προδώσει το Ιδεώδες, Αυτές όμως οι πιέσεις μπορεί να είναι — από ψυχολογικές πιέσεις μέχρι απειλές (κοινωνικές, οικονομικές ή μεμονωμένες) ώστε να μην κοινοποιήσει όσα ξέρει. Η φίμωση των αποκαλύψεων είναι, στην πράξη, μια από τις πιο αποτελεσματικές τεχνικές του οργανωτικού μανδύα.
Ποιοι μένουν στην ΝΑ; Μένουν μόνο όσοι γίνονται αρχηγοί. Οι πιο παλιές καραβάνες. Αυτό γιατί έχουνε φτιάξει το τσιφλίκι τους, έχουνε φτιάξει τους κανόνες και έχουνε ρομποτάκια να τους ακολουθούν. Καθορίζουν την ζωή τόσον ατόμων. Όταν ένα ρομποτάκι δεν τους ακολουθεί πιστά ή τους προκαλεί, το πετάνε έξω για να συνεχίσουν την ομαλή ροή της μικρής τους κοινωνίας. Βέβαια δεν του λένε ανοιχτά να φύγει, αλλά το αφήνουν πίσω στα μαθήματα, το προσβάλουν και το πληγώνουν μέχρι να φύγει. Τώρα αν το ρομποτάκι έχει φέρει τον κόσμο του ανάποδα, αυτό δεν τους ενδιαφέρει. Το ιδεώδες πρέπει να προχωρήσει (Γιάννης Γαραντζιώτης).

🔶 Υπάρχουν πολλές επιπλέον μαρτυρίες από όλο τον κόσμο στο BLOG Nueva Acrópolis Secta

Τι υποδεικνύει η ενότητα “Comunidad de ex-miembros de Nueva Acrópolis”: Από την ενότητα “Comunidad de ex-miembros de Nueva Acrópolis” του blog αυτού, μεταφρασμένο στα ελληνικά :

«Είμαστε μια ομάδα ανθρώπων από διαφορετικές χώρες που υπήρξαμε μέλη του “Κύκλου Εσωτερικών” της Νέας Ακρόπολης επί πολλά χρόνια. Μέσω αυτού του blog, θέλουμε να δημοσιοποιήσουμε μαρτυρίες πρώην μελών από διάφορες χώρες, όπως επίσης να διαδώσουμε πληροφορίες για τις πρακτικές και τις εσωτερικές διδασκαλίες της Νέας Ακρόπολης. Αυτές οι μαρτυρίες προστίθενται σε άλλες κριτικές και καταγγελίες που έχουν ήδη δημοσιευθεί τα προηγούμενα χρόνια.»

Οι άνθρωποι που γράφουν λένε ότι υπήρξαν μέλη του “Ιnner Circle” («Círculo Interno»). Αυτό σημαίνει ότι, κατά τον ισχυρισμό τους, γνώριζαν τις πρακτικές που δεν είναι ορατές στο ευρύ κοινό. Αυτή η ιδιότητα αυξάνει την αξιοπιστία των καταγγελιών τους — γιατί δεν είναι απλοί συμμετέχοντες, αλλά συχνά στελέχη ή άτομα με μεγαλύτερη πρόσβαση:

Δημοσιοποίηση “εσωτερικών διδασκαλιών / πρακτικών”: Λένε ρητά ότι υπάρχουν διδασκαλίες / πρακτικές που δεν είναι γνωστές σε όλα τα μέλη ή στο κοινό, μόνο σε όσους ανήκουν στο κύκλωμα των υψηλών επιπέδων. Αυτό στοιχειοθετεί ότι υπάρχει μια “διπλή γραμμή” ανάμεσα σε δημόσιο λόγο και εσωτερικές πρακτικές — κάτι που πολλές ανεξάρτητες μαρτυρίες επιβεβαιώνουν.
Συμβολή στο συλλογικό απολογισμό: Το ότι προσπαθούν να συγκεντρώσουν και άλλες μαρτυρίες / έγγραφα σημαίνει ότι δεν βλέπουν τις δικές τους εμπειρίες ως μεμονωμένες αλλά ως μέρος ενός ευρύτερου μοτίβου.

Προνόμια των υψηλών κύκλων / εσωτερικές δομές: Η αναφορά σε «Fuerzas Vivas», σε ενδυμασίες όπως «camisas negras / camisas pardas», και σε όρκο «posición de ataque» υποδηλώνει ότι σε υψηλά επίπεδα της ΝΑ υπήρχε στρατιωτική / παραστρατιωτική αισθητική και δομή.
Ιδεολογική συσχέτιση με / φασιστικές / ναζιστικές ιδέες: Η καταγγελία ότι υπήρχαν μάυρες - καφέ μπλέ, τελετουργικές στολές “camisas negras / pardas”, η αναφορά σε θέσεις επίθεσης “posiciones de ataque” και συμπάθεια προς τον ναζισμό/φασισμό — όλα αυτά υποστηρίζουν την άποψη του ότι η οργάνωση διείσδυσε/χρησιμοποίησε παραδοξολογίες αυτών των ιδεολογιών.
Απειλές / εκφοβισμός προς πρώην μέλη: Η χρήση λέξεων όπως “explotación económica”, “chantaje emocional”, συνδυαζόμενη με το ότι το ίδιο το blog καταγγέλλει ότι η ΝΑ απαίτησε από την ομάδα τους, να αποσύρει βιβλία, απείλησε δικαστικά, κ.ά., δίνει υπόσταση στην κατηγορία ότι υπάρχει αυταρχική νοοτροποία στην Σέχτα αυτή. Ότι υπήρξαν απειλές εναντίον άλλων που συνεργάστηκαν (γυναίκες, σύζυγοι) στη διακίνησαν το βιβλίου κατά της Σέχτας αυτής, και ότι χρησιμοποιήθηκαν δικηγόροι και παρεμβάσεις ως μέθοδος πίεσης, υποδηλώνει συστηματική πρακτική εκφοβισμού.
Έμμεση απειλή ζωής / βία: Η καταγγελία ότι κατά την παρουσίαση του βιβλίου, κατά της Σέχτας αυτής, υπήρξε αντίδραση βίας και απειλές θανάτου είναι ιδιαίτερα σοβαρή. Η υπόθεση αυτή δεν είναι απλή διαφωνία — ισχυρίζεται χρήση φόβου για να αποτραπεί η δημοσιοποίηση.
Δυσκολία νομικής προστασίας: Ο ίδιος αναφέρει ότι όταν προσέγγισε αρχές / αστυνομία / δικαστήρια, αντιμετώπισε δυσπιστία, διαδικασίες που τον άφησαν στο «μεταξύ», και ότι αισθάνθηκε ότι ο ίδιος θεωρήθηκε ως ύποπτος αντί ως θύμα — κάτι που συμβαίνει συχνά σε υποθέσεις cult / αιρέσεων όπου οι νόμοι και οι θεσμοί είναι ανεπαρκώς εξοπλισμένοι.

H μαρτυρία του Juliano είναι μία από τις πιο εκτενείς που κυκλοφορούν στο blog αυτό και την έχω παραθέσει παραπάνω. Στην συνέχεια ακολουθούν και άλλες που όποιος ενδιαφέρεται να τις διαβάσει μπορεί να ανατρέξει στο blog τους Nueva Acrópolis Secta ....

🔶 Άλλες Πηγές για τεκμηρίωση

Τα παραπάνω άρθρα συγκλίνουν σε μεγάλο βαθμό προς την πλευρά ότι οι καταγγελίες αυτές δεν είναι αβάσιμες — δηλαδή υπάρχει στο διαδίκτυο σοβαρό υλικό που αξίζει να ληφθεί υπόψη, ιδιαίτερα όταν υπάρχει συνδυασμός πολλών μαρτυριών που συγκλίνουν σε παρόμοια μοτίβα (δοκιμασίες, αφοσίωση, πίεση, απομόνωση). Υπάρχουν και άλλες παρόμοιες περιγραφές πρώην μελών και ερευνητών:

Pepe Rodríguez, «Nueva Acrópolis, una secta de ideología nazi», περιοδικό Interviú, 1989.
El País (Uruguay): «Denuncian secta paramilitar y esotérica en Pocitos…» (2022).
Laicismo.org: «Nueva Acrópolis, la asociación cultural señalada como secta...» (2023).
Vice España: «El hombre que escapó de Nueva Acrópolis» (2020).
Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (1997) – Έκθεση για νεοφασιστικά κινήματα, όπου η ΝΑ χαρακτηρίζεται «νεοφασιστικό και όχι θρησκευτικό».
Αναρίθμητες επιπλέον πηγές που θα αποτελούσε τεράστιο συλλεκτικό έργο για να καταγραφούν.

Οι κυριότερες καταγγελίες κατά της σέχτας αυτής

Νέα Ακρόπολη: Καταγγελίες για Αυταρχισμό, Ιδεολογία και Κατάχρηση

Η «Νέα Ακρόπολη» παρουσιάζεται διεθνώς ως πολιτιστική, εκπαιδευτική και περιβαλλοντική οργάνωση. Ωστόσο, πολλοί πρώην συμμετέχοντες και ερευνητές την κατατάσσουν στις ομάδες με χαρακτηριστικά σέκτας, επικαλούμενοι σοβαρές παραβιάσεις ατομικών ελευθεριών, οικονομική εκμετάλλευση και ιδεολογικές αποκλίσεις. Οι καταγγελίες μπορούν να χωριστούν σε εννέα βασικές κατηγορίες.

1. Αυστηρή ιεραρχία και υπακοή

Η οργάνωση λειτουργεί με αυστηρή ιεραρχία, όπου η αμφισβήτηση της ηγεσίας δεν γίνεται ανεκτή. Κάθε βήμα ελέγχεται και η υπακοή είναι κανόνας (El Español, VICE).